Onze vakantie in Sousse 2025

Mijn Tunesische vakantiedagboek: 5 onverwachte lessen die ik leerde toen de dingen niet volgens plan verliepen

Inleiding: De vakantie die we plannen versus de reis die we krijgen

We kennen allemaal het gevoel. Je bent weken, misschien wel maanden bezig met het plannen van de perfecte vakantie. Voor ons was dat een 15-daagse vakantie in Sousse, Tunesië – een visioen van zonnige stranden, kalme Middellandse Zee en een complete ontsnapping aan het dagelijkse leven. We droomden van ononderbroken ontspanning, een kans om op te laden en nieuwe energie op te doen, met een reisplan dat alleen bestond om ons te ontspannen.

Maar reizen heeft de neiging om een ​​eigen verhaal te schrijven. Hoewel onze reis vol zat met prachtige, zonovergoten momenten, kwamen de meest diepgaande en blijvende lessen niet voort uit de perfecte ervaringen uit de brochure. Ze kwamen voort uit de onverwachte uitdagingen, de plotselinge ziektes en de verrassende wendingen in de gebeurtenissen. Dit is geen lijst met de beste stranden of restaurants; het is een terugblik op mijn dagboek om de vijf onverwachte lessen te delen die ik leerde toen onze zorgvuldig geplande vakantie een onvergetelijke reis werd.

1. De perfecte ontsnapping is een mythe – en dat is oké

Je kunt duizenden kilometers wegvliegen, maar je kunt je leven nooit helemaal achterlaten. Ik werd hier al vroeg aan herinnerd toen er een bericht op mijn telefoon verscheen: een app van onze vriendin Tineke. Onze buren, Theo en Mientje, waren buitengesloten. Plotseling, vanuit onze Tunesische hotelkamer, waren we bezig om toegang te krijgen tot een reservesleutel. Het was een klein, snel opgelost probleem, maar het was een duidelijk teken dat de draden van thuis lang en hardnekkig zijn.

Ik leerde dat het forceren van een "perfecte ontsnapping" een verloren strijd is. Het erkennen van deze banden met ons leven – zowel de praktische als de aangrijpende – doet niets af aan de reiservaring. Sterker nog, het maakt het rijker en echter.

2. Ziekte kan de ongeplande hoofdmoot worden

Niets verandert een vakantieroute sneller dan een plotselinge gezondheidscrisis. Op een dag begon mijn partner Gerard zich vreselijk ziek te voelen. We belden om 13.30 uur een arts, en dat uur wachten tot hij om 14.30 uur arriveerde, werd gevuld met een stille, sluimerende angst. De diagnose veranderde al snel de hele focus van onze reis.

Hij kreeg de diagnose vestibulaire vertigo, een aandoening die werd veroorzaakt door de stress van onze reisdag. De symptomen waren intens en slopend: ernstige duizeligheid, misselijkheid en volledig evenwichtsverlies. Onze plannen voor sightseeing en lange stranddagen werden onmiddellijk vervangen door zorg, bezorgdheid en rustige uren op de hotelkamer. Terwijl hij sliep, merkte ik dat ik regelmatig even bij hem langskwam. Op die rustige momenten vervaagden de weidse vergezichten van Tunesië en kromp mijn wereld tot de grootte van die hotelkamer en het ritme van zijn ademhaling.

Niet lekker zijn in een vreemd land is een bijzonder kwetsbare ervaring. Het ontneemt ons de illusie van een zorgeloze toerist te zijn en benadrukt, meer dan wat dan ook, het grote belang van een ondersteunende partner. Gelukkig werkte de medicatie goed, en toen Gerard zich beter begon te voelen, kwam zijn gevoel voor humor terug. In een moment van vrolijk herstel probeerde hij een pirouette uit te voeren voor onze huishoudster, Hazar, om te laten zien dat hij genezen was. Hij faalde prompt en viel om, gelukkig ongedeerd. We hebben er allemaal hartelijk om gelachen, een luchtig einde van een moeilijk en zorgwekkend hoofdstuk.

3. De echte hoogtepunten en dieptepunten vinden plaats tussen bestemmingen

Als ik terugkijk op mijn dagboek, is het duidelijk dat de meest frustrerende momenten van onze reis weinig met Tunesië zelf te maken hadden. De dieptepunten waren bijna altijd de onpersoonlijke, logistieke hindernissen van het moderne reizen. De chaos op de luchthaven van Düsseldorf was een goed voorbeeld, met urenlange wachtrijen. De reden werd duidelijk toen we een enorme Airbus A380 bij een naburige gate zagen staan, klaar om zijn 500 passagiers te boarden, terwijl ons eigen vliegtuig er slechts 180 kon vervoeren.

 Later ontaardde een taxirit in Sousse in een confrontatie toen de chauffeur ons vier keer het normale tarief probeerde te laten betalen. Mijn frustratie kookte over en ik noemde hem een ​​"bandiet". Gerard voegde eraan toe dat hij het bij de politie zou melden, waarop de chauffeur stopte en ons kortaf beval uit te stappen.

In schril contrast hiermee kwamen de absolute hoogtepunten voort uit oprechte menselijke verbondenheid. Vanaf het moment dat we aankwamen, kregen we een "warm thuiskomend gevoel". Vrienden zoals Petra, Reiner en Antje waren er om ons te begroeten en het hotelpersoneel verwelkomde ons als familie. De Maître d'Hôtel  van het restaurant, Kamel, begroette ons met een glimlach bij het ontbijt en ons kamermeisje, Hazar, vond zelfs onze verloren keycard en liet die voor ons op tafel liggen.

Dit leerde me een waardevolle les: de meest stressvolle aspecten van reizen zijn vaak de processen die we moeten doorstaan, maar de meest lonende momenten komen van de mensen die we ontmoeten. De warmte van een bekend gezicht weegt altijd op tegen de frustratie van een lange rij of een oneerlijke onderhandeling.

4. Zoek de "Hergla", niet alleen de "winkel"

Elke reiziger staat voor de keuze tussen het bekende en het authentieke. Wij hebben van beide geproefd. Ons bezoek aan de Mall of Sousse was een volkomen aangename, zij het standaard, ervaring. We liepen van de "winkel in en uit" en stopten voor cappuccino's. We kochten vier mooie koffiekopjes, maar de verkoper rekende er per ongeluk vijf af op de creditcard. De transactie kon niet worden teruggedraaid, dus pakte hij zonder gedoe gewoon de vijfde kop voor ons in. Het was een eigenzinnig, menselijk moment in een commerciële ruimte, maar het uitje zelf was niet in mijn geheugen gegrift.

Toen was er Hergla. Dit charmante kustplaatsje was een wereld verwijderd van de mall. Het was een waar verborgen juweeltje dat de drukte van het massatoerisme heeft weten te ontlopen. Tijdens onze verkenningstocht werd ik getroffen door de stille schoonheid ervan:

* Het ligt op een klif met uitzicht op een prachtige kustlijn, met pittoreske witte huizen geaccentueerd door felblauwe deuren en ramen.

* De geschiedenis van de stad is voelbaar, met wortels die teruggaan tot de Romeinse tijd.

* Het is een centrum voor lokale ambachten, met name prachtige handgemaakte artikelen geweven van halfa (espartogras).

* In de kern behoudt het de authentieke sfeer van een vredig vissersdorp.

Dwalend door de schone, smalle straatjes van Hergla, voelden we een diep gevoel van plaats en cultuur dat het winkelcentrum simpelweg niet kon bieden. Het was een krachtige herinnering dat de meest memorabele reiservaringen vaak net buiten de gebaande paden liggen, op plekken die hun unieke karakter hebben behouden.

Conclusie: De imperfecte reis omarmen

Terugkijkend was onze reis naar Tunesië allesbehalve de vlekkeloze ontsnapping die we hadden gepland, en daar ben ik dankbaar voor. De meest waardevolle herinneringen ontstonden niet toen alles goed ging, maar toen we de dingen die mis gingen aan te pakken. De echte reis vond ik in de rustige momenten van reflectie, de uitdagingen van een onverwachte ziekte, de warmte van menselijk contact en de vreemde, door technologie gedreven oplossing voor een probleem met onze Muis. Het leerde me dat een perfecte reis er niet een is zonder problemen; het is er een die je omarmt, met alle imperfecties van dien.

Wat is de meest onverwachte les die een reis je ooit heeft geleerd?